சிங்கப்பூர் வரலாறு......

1952 ஆம் ஆண்டில் சிங்கப்பூர் பிரிட்டன்  பேரரசினுள் ஒரு தன்னாட்சி பெற்ற நாடானது. யூசோஃப் பின் இசாக் என்பவர் நாட்டுத் தலைவராகவும், லீ குவான் யூ பிரதமராகவும் செலக்ட் ஆனாங்க. 1963 ஆகஸ்டில் சிங்கப்பூர் ஒருதலைப் பட்சமாகத் தன்னை முழு விடுதலைபெற்ற நாடாக அறிவித்துக் கொண்டது. 1963 ஆம் ஆண்டு செப்டெம்பரில் மலாயா, சாபா, சரவாக் ஆகியவற்றுடன் சேர்ந்து மலேசியக் கூட்டமைப்பை உருவாக்கியது. இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து சிங்கப்பூரில் ஆட்சியிலிருந்த மக்கள் செயர் கட்சிக்கும் கோலாலம்பூரில் இருந்த மத்திய அரசுக்கும் இடையில் ஏற்பட்ட கொள்கை வேறுபாடுகள் காரணமாக 1965 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 9 ஆம் தேதி சிங்கப்பூர், மலேசியக் கூட்டமைப்பில் இருந்து விலகி இறைமையுள்ள நாடானது. யூசோப் பின் இஷாக் சிங்கப்பூரின் முதலாவது தலைவர் ஆனார். லீ குவான் யூ பிரதமராகத் தொடர்ந்தார்.

சிங்கப்பூர் தன்னிறைவு பெற முயன்ற வேளையில், பெருமளவிலான வேலையின்மை, வீட்டுப் பற்றாக்குறை, நிலம் மற்றும் இயற்கை வளப் பற்றாக்குறை போன்ற பிரச்சினைகளை அந் நாடு எதிர் எதிர் நோக்கவேண்டியிருந்தது. லீ குவான் யூ பிரதமராக இருந்த, 1959 தொடக்கம் 1990 வரையான காலப்பகுதியில் பரவலான வேலையில்லாப் பிரச்சினையைச் சமாளித்ததுடன், வாழ்க்கைத் தரத்தையும் உயர்த்திப் பெருமளவிலான வீடமைப்புத் திட்டங்களும் அமைக்கப்பட்டன. இக் காலத்திலேயே நாட்டின் பொருளாதார உள் கட்டமைப்புகள் வளர்ச்சியடைந்தன; இன முரண்பாடுகள் கட்டுக்குள் கொண்டுவரப்பட்டன; ஆண்களுக்கான கட்டாய படைத்துறைச் சேவையே அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு சுதந்திரமான தேசிய பாதுகாப்பு முறை உருவாக்கப்பட்டது

சிங்கப்பூர் துறைமுகம்

அதனைத் தொடர்ந்து சிங்கப்பூர் உலகிலேயே செல்வம் நிறைந்த நாடுகளில் ஒன்றாக மாறியது. அதன் GDP per capita ஐரோப்பிய நாடுகள் பலவற்றைவிட அதிகமாக இருக்கிறது. சிங்கப்பூரின் துறைமுகம் உலகில் அதிக வர்த்தகக் கப்பல்களைக் காணும் ஒன்று.

சிங்கையில் எனது மாமனாரின் நண்பரான சீனர் ஒருவரைச் சந்தித்தேன். அப்போது அவர் சொன்ன ஒரு விஷயம் ஒரு தமிழனாக என் மனதை மிகவும் பாதித்தது. என்ன விஷயம்னா, சிங்கையின் துவக்க காலத்தில் சீனர்கள் கூலிகளாக மட்டுமே இருந்தனர். ஆனால் தமிழர்கள் வணிகத்தில் இறங்கி கொடிகட்டிப் பறக்கத் துவங்கினர். ஆரம்ப காலப் பொருளாதாரத்தில் தமிழர்களின் பங்கு பெருமளவில் இருந்து இருக்கின்றது.அப்போது எண்ணிக்கை அளவிலும் சீனர்களும் தமிழர்களும் சமமாகவே இருந்து இருக்கின்றனர்.சீனர்கள் தங்கள் சேமிப்பை சீனாவிற்கு அனுப்பவில்லை.காரணம் அங்கு கம்யூனிசம் நிலவியதால் சொத்து வாங்க முடியாது.அது மட்டும் இன்றி சிங்கையின் கட்டுப்பாடற்ற வாழ்க்கை முறை அவர்களுக்கு காணததைக் கண்டமாதிரி இருந்ததால் குடும்பம்த்தோடு சிங்கையே நம் பூமி என்று சீனாவை மறந்து வசிக்கத் துவங்கினர்.சிங்கையில் சேர்த்த காசை சீனர்கள் சிங்கையிலேயே முதலீடு செய்து மெல்ல கூலி என்ற நிலையில் இருந்து உயர்ந்து வணிகர் என்ற நிலைக்கு உயர்கின்றனர்.மொத்தக் குடும்பமும் இங்கே இருப்பதால் மக்கள் தொகை அளவிலும் உயரத் துவங்குகின்றனர்.

மாறாக அங்கு வணிகம் புரிந்த தமிழர்கள் கிடைக்கின்ற லாபத்தை சரியாக பிரித்து எடுத்து தமிழகம் அனுப்பி இங்கு ஊரில் சொத்து வாங்கத் துவங்குகின்றனர்.அதெல்லாம் போகட்டும்...அதுக்கப்புறம் நம்மாளுங்க பண்ணிய ஒரு காரியம்தான் மிகுந்த பின்னடைவை உருவாக்குகின்றது. அது என்னன்னா, நம்பாளு ஊருல வந்து கல்யாணம் பண்ணுவான். அப்புறம் ஓரிரு மாதம் பொண்டாட்டி பிள்ளைத்தாச்சி ஆகும் வரை வெயிட் பண்ணிட்டு மொத மாசம் கர்பம்னு தெரிஞ்சவுடனே கப்பல்ல டிக்கட்டப் போட்டு சிங்கை போய்ட்டு ஒரு 3 வருசமோ 5 வருசமோ கழிச்சு ஊருக்கு வந்து அடுத்த பிள்ளைக்கு அடி போட்டுட்டு மீண்டும்.......

இந்த நேரத்துல நாடு சுதந்திரம் அடைந்து லீ குவான்யூ வந்தாரா. வந்தவுடனே அண்ணனுக்கு இந்த விசயம் கரெக்டா மூக்குல வேர்த்துருச்சு. இவிங்க பிள்ளைங்க எல்லாம் ஊரில் வளர்ந்து பெரிதானவுடன் ஒரு 18 வயசு வாக்குலதான இங்க வர்றாங்க...அதுக்கு வப்போம் மொத ஆப்புன்னு முடிவெடுக்குறாரு. வந்த கையோடு ஒரு சட்டம் போடுறாரு, அதாவது இனி சிங்கை குடிமகனின் பிள்ளைகள் சிங்கைக்கு வெளியில் பொறந்து இருந்தா சிடிசன் இல்லைங்குறாரு. அச் சட்டம் 1970 களின் ஆரம்பம் வரை இருந்தது. இதுனால இனி வாரிசு இங்க வந்து நம்ம தொழிலைப் பார்க்க முடியாதேன்னு நிறைய தமிழ் வணிகர்கள் தங்கள் வணிக அமைப்பை விற்றுவிட்டு தாயகம் திரும்புகின்றனர். அப்பிடி வித்த பல தொழில்களையும் வாங்கியவர்கள் சீனர்கள்.மெல்ல பொருளாதரம் சீனர்கள் கைக்கு மாறுது.ரொம்ப பேரு கிளம்பிட்டாங்கன்னு தெரிஞ்சவுடனேதான் ஒரு சட்டத் திருத்தம் கொண்டு வர்றாரு. ஒரே ஒரு புள்ளைக்கு மட்டும் சிட்டிசன் வாங்கிக்கன்னு.

இன்றைக்கு கோவி அண்ணன், மகேஷ் அண்ணன் மாதிரி சமீபத்தில் (டோண்டு சார் சமீபம் அல்ல) வேலைக்குச் சென்ற தமிழர்கள் குடும்பத்தோடு இருந்தாலும் பத்து பிள்ளைப் பெற்ற காலம் மலையேறி விட்டதால் இனி எப்பவும் தமிழர்கள் அங்கு மைனாரிட்டிதான்.

நம்மாளுங்க மட்டும் ஆரம்பத்தில் இருந்து குடும்பத்தோடு சிங்கையில் இருந்து இருந்தால் இன்று சிங்கை நம் கையில். அந்த விசயத்தில் நாங்கள் எல்லாம் உங்களுக்கு நன்றிக் கடன் பட்டுருக்கோம்னு அந்த சீனர் ஒரு மெல்லிய புன்னகையோடு என்னிடம் சொன்னாரு.தமிழனுக்கு சொல்லிக்க ஒரு நாடு அமையும் எனக்கு முன்னாடி ஒரு நம்பிக்கை இருந்துச்சு. அந்த நெனப்பும் இப்ப சமீப காலமா எனக்குப் போய்ருச்சு. சரி தமிழ்நாடாவது தமிழர்கள் கிட்ட இருக்கேன்னு நினைக்கையில கோயில்காளை ஷீட்டிங்கில் "கார் ஓச்சிந்தா?" அப்பிடின்னு நம்ம விஜயகாந்த் பக்கத்துல யாருகிட்டயோ கேட்டது அங்க ஷீட்டிங்கை வேடிக்கைப் பார்த்து கொண்டிருந்த எனக்கு கரெக்ட்டா இப்ப ஞாபகத்துக்கு வருது.

அது எப்டின்னா....சிங்கையை ஆங்கிலேயர்கள் ஆக்ரமித்த நேரத்தில இந்தியா போன்ற அவர்களது காலனி நாடுகள்ல மக்கள் மத்தியில சுதந்திர உணர்வு கொஞ்சமா தோன்ற ஆரமிச்சுடுச்சு. சிங்கையை பொறுத்த அளவில் பரப்பளவில் சிறிய நாடு(ஊரு).மக்களை பிற பகுதிகளில் இருந்துதான் வேலைக்கு கொண்டு வரணும். அப்படி வர்றவங்கள ஒன்னாமன்னா இருக்க வச்சா நமக்கு டேஞ்சருன்னு நம்ப வெள்ளக்கார தொரைங்க ரோசனை பண்ணி ஆரம்பத்துலேயே ஒருத்தரோட ஒருத்தர் சேராம பண்ணிட்டா, அதாவது நம்ப வடகரை வேலன் அண்ணே கதம்பம்னு கடை வச்சுருப்பாரே...ஒரு கட்டுரை,ஒரு துணுக்கு,ஒருகவிதை அப்பிடின்னு பிரிச்சு,பிரிச்சு அது மாதிரி இவங்களையெல்லாம் பிரிச்சு வச்சு நம்ப கடையை கொஞ்சநாள் ஓட்டிடலாம்னு முடிவு பண்ணி ஒரு திட்டத்த போட்டாங்க.

(சரணடையும் முன் துறைமுகத்தை அழிக்கும் ஆங்கில வீரர்கள் )

இத்திட்டப்படி தீவின் தெற்கு பகுதியில் வெவ்வேறு இன மக்கள் தனித்தனிப் பகுதிகளில் குடியேற்றப்பட்டனர்.சிங்கப்பூர் ஆற்றுப் பகுதி பல்வேறு இனக்குழுக்களைச் சேர்ந்த வணிகர்களும், வங்கியாளர்களும் நிறைந்த பகுதியாக விளங்கியது.அவங்கல்லாம் வேற வேற இனமா இருந்தாலும் மொத்தத்துல பணக்கார சாதி.

சீன, இந்தியக் கூலித் தொழிலாளர்கள் படகுகளில் பொருட்களை ஏற்றியிறக்கும் வேலை செய்துவந்தனர். மலாயர்கள் பெரும்பாலும் மீனவர்களாகவும்,கடலோடிகளாகவும் இருந்தனர். அராபிய வணிகர்களும், கல்விமான்கள் மற்றும் அறிஞர்களும் ஆற்றுக் கழிமுகத்தின் தென்கிழக்குப் பகுதியில் வாழ்ந்தனர். அக்காலத்தில் மிகவும் குறைவாகவேயிருந்த ஐரோப்பியக் குடியேற்றக்காரர்கள் கானிங் ஹில் கோட்டைப் பகுதியிலும், ஆற்றின் மேல் பகுதிகளிலும் வாழ்ந்தனர். இந்தியக் கூலிகள் தீவின் உட்பகுதியிலேயே ஒரு மூலையில் குடியேறினர்.இன்று சின்ன இந்தியா என்று அழைக்கப்படும் பகுதி இருக்கும் இடமே இது. சீனக்கூலிகள் சைனா டவுன் எனும் பகுதியில் குடியேற்றப்பட்டனர்.இப்படி ஒவ்வொருவரும் தமது குழுக்களுடன் மட்டுமே தொடர்பு கொண்டு தங்கள் வாழ்க்கையை நடத்த துவங்கினர்.

(போர் காலத்தில் சிங்கை நகரம் )

ஆச்சா..இப்ப ஆங்கிலேய அரசு தென்கிழக்காசியாவில் இருந்த தமது சொத்துக்களைப் பாதுகாப்பதற்காக சிங்கப்பூரின் வட முனையில் கடற்படைத் தளம் ஒன்றை அமைப்பதற்கு முடிவு செய்திருந்தது. ஆனால் ஜெர்மனியுடன் ஏற்பட்ட போரினால் போர்கப்பல்களையும்,தளவாடங்களையும் ஐரோப்பாவுக்குக் கொண்டுவரவேண்டி இருந்ததனால் இத் திட்டம் நிறைவேறவில்லை.22 ஆம உலக்போரின் போது ஜப்பானியப் படைகள் மலேயாவைக் கைப்பற்றிக் கொண்டன.அப்படைகள் சிங்கப்பூரைத் தாக்கியபோது,பெரும்பாலான தமது படைகளை ஐரோப்பாவுக்கு அனுப்பிவிட்டுக் குறைந்த படைபலத்துடன் இருந்த பிரித்தானியர் 6 நாட்களில் தோல்வியடைந்ததுடன்,புகமுடியாதது என்று சொல்லப்பட்ட கோட்டையையும் 1942 பெப்ரவரி 15 ஆம் தேதி ஜப்பானியத் தளபதி தொமொயுக்கியமாஷித்தாவிடம் (Tomoyuki Yamashita) ஒப்படைத்துச் சரணடைந்தனர்.

இத்தோல்வியை "பெரும் இழப்பு" என்றும் "பிரித்தானிய வரலாற்றில் மிகப்பெரிய சரணாகதி" என்றும் அப்போதைய பிரிட்டன்  பிரதமர் வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் குறிப்பிட்டார். சிங்கப்பூரின் கடற்படைத் தளத்தை ஜப்பானியர் பயன்படுத்தாமல் இருப்பதற்காக, அது ஜப்பானியரிடம் வீழ்ச்சியடையு முன்பே அழிக்கப்பட்டுவிட்டது. ஜப்பானியர் சிங்கப்பூரின் பெயரை "ஷோவாவின் காலத்தில் பெறப்பட்ட தெற்குத் தீவு" என்னும் ஜப்பானியத் தொடரைச் சுருக்கி "ஷொனான்டோ" என மாற்றினர். உலகப் போரில் ஜப்பானியர் தோல்வியுற்ற ஒரு மாதத்தின் பின்னர் 1945 ஆம் ஆண்டு செப்டெம்பர் மாதம் 12 ஆம் தேதி சிங்கப்பூர் மீண்டும் பிரித்தானியரின் ஆட்சியின் கீழ் கொண்டுவரப்பட்டது.

சிங்கப்பூர் என்ற பெயர் சிங்கப்பூரா என்ற மலாய் சொல்லிருந்து மருவுனதா சொல்றாங்க. மலாய் சொற்களான சிங்கா (சிங்கம்) மற்றும் பூரா (ஊர்) சேர்ந்து சிங்கப்பூரா அப்டிங்குறாங்க. மலாய் வரலாற்றின் படி 14 ஆம் நூற்றாண்டு சுமத்ரா மலாய் இளவரசர் சாங் நிலா உத்தமா, ஒரு கடும் புயலப்போ இந்த தீவில் ஒதுங்கிருக்காரு. அப்போது அவரரு சிங்கம் போல ஒரு மிருகத்தை பார்த்து, சிங்கம் என்று தவறுதலாக நினைத்துக்கொண்டு சிங்கபூரா என்று அழைத்ததாக தல வரலாறு சொல்லுது.

(1890 களின் இறுதியில் சிங்கையின் தோற்றம்)

ஒரு சுபயோக சுபதினத்துல,அதாவது 1819 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 29 ஆம் நாள், சர் தாமஸ் ஸ்டாம்போர்ட் ராபிள்ஸ் அப்டிங்குற ஒரு பிரிட்டீஷ் ஆசாமி தலைநிலப்பகுதியில் வந்து இறங்கினாரு. இறங்குனாரா...அப்புறம் அப்பிடியே ஒரு ரவுண்டு அந்த தீவ வுடுறாரு.இப்பகுதியின் புவியியல் அமைவிட முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்துகிட்ட அவரு, இங்க ஒரு பிஸினஸ் ஹப் போட்டா சூப்பரா இருக்குமே அப்பிடின்னு 1819 பெப்ரவரி மாதம் 6 ஆம் தேதி சுல்தான் ஹீசேன் ஷாவுடன் பிரித்தானிய கிழக்கிந்திக கம்பெனி சார்பில் ஒப்பந்தம் ஒன்னச் செஞ்சுகிட்டாரு. அப்ப அந்த லூசு ஷாவுக்கு தெரியல, நம்ப கையெழுத்து போடுறது பிஸினஸ் டீலில் இல்ல, கிட்டத்தட்ட இனாம் செட்டில்மெண்ட் டீல்லன்னு. இவ்வொப்பந்தப்படி சிங்கப்பூரின் தெற்குப்பகுதியில் வணிக நிலையொன்றையும், குடியேற்றம் ஒன்றையும் அமைக்கும் உரிமையைப் பிரித்தானிய கிழக்கிந்தியக் கம்பனி வாங்கிக்கிச்சு. ஆகஸ்ட் 1824 ஆம் ஆண்டுவரை சிங்கப்பூர் மலே ஆட்சியாளரின் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட பகுதியாகவே இருந்தது. ஆகஸ்ட் 1824ல் பிரித்தானியா முழுத்தீவையும் தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவந்தபோது சிங்கப்பூர் ஒரு பிரித்தானியக் குடியேற்ற நாடாயிருச்சு.

(தொடக்க கால துறைமுகம்-1860 களில்)

சிங்கப்பூரிலிருந்த இரண்டாம் இருப்பிட அதிகாரியான ஜான் குரோபுர்ட்ங்குற ஒரு நல்லவருதான் சிங்கப்பூரை பிரித்தானியாவுக்கு உரியதாக்கியவர். இவர் 1824 ஆகஸ்ட் 2 ஆம் தேதி சுல்தான் ஹுசேன் ஷாவுடன் ஒப்பந்தமொன்றைச் செய்தார். இதன் அடிப்படையில் சுல்தான் தீவு முழுவதையும் பிரித்தானியாவுக்குக் கையளித்தார்(வேற வழி இல்லாம). இதுவே நவீன சிங்கப்பூரின் தொடக்கம் எனலாம்.



ராபிள்சின் உதவி அதிகாரியான வில்லியம் பர்குகார் (William Farquhar) சிங்கப்பூரின் வளர்ச்சியையும், பல்இன மக்களின் உள்வருகையையும் ஊக்கப்படுத்தினாரு. இந்த உள்வருகை கட்டுப்பாடற்ற வருகுடியேற்றக் கொள்கை காரணமாக ஏற்பட்டது. 1856 ஆம் ஆண்டிலிருந்து பிரித்தானிய இந்திய அலுவலகம் சிங்கப்பூரை ஆட்சிசெய்தது. ஆனால் 1867 ஆம் ஆண்டில், சிங்கப்பூர், மக்கள் பிரித்தானியாவின் ஆட்சிக்குறிய முடியரசுநாடாக பிரித்தானிய அரசரின் நேரடி ஆட்சியின்கீழ் கொண்டுவரப்பட்டது. 1869 ஆம் ஆண்டளவில் சுமார் 100,000 மக்கள் இத்தீவில் வாழ்ந்தனர். சிங்கப்பூரின் முதலாவது நகரத் திட்டமிடல் முயற்சி ஒரு பிரித்தாளும் உத்தியாகவே மேற்கொள்ளப்பட்டது. அது என்ன பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி......

குடியேற்றச் சோதனைக்கான கவுண்டரில் குடியேற்ற அதிகாரி முன் இருக்கும் மேசையில் சாக்லேட் வைத்து இருக்கின்றார்கள்.நமக்கு அவர் சாக்லேட் தந்து வரவேற்கின்றார்.இதுவரை நான் சென்று வந்த எந்த நாட்டிலும் இதுபோல நான் பார்த்ததேயில்லை.அவர் சீனராக இருந்தும் எங்களிடம் தமிழில் பேசியது மிகவும் ஆச்சர்யமாகவும்,மகிழ்ச்சியாகவும் இருந்தது.ஆனால் பின்னர் வந்த நாட்களில் சீனர்களில் பலர் தமிழ் பேசியதும், தமிழர்களில் பலர் மேண்ட்ரின் எனும் சீன மொழியைப் பேசுவதைக் காண்பதும் வழக்கமான நிகழ்வாகிவிட்டது.


குடியேற்றச் சோதனை, சுங்கச் சோதனை ஆகியவற்றை முடித்து விமான நிலையத்தின் வெளிப்பகுதியை அடைந்ததும் நான் முதலில் கண்டது அருமை அண்ணன் "ஜோசப் பால்ராஜ" அவர்களை. அதன் பின்னர்தான் என்னுடைய மைத்துனரைப் பார்த்தேன்.சத்தியமாக நான் சிறிதும் ஜோசப் அண்ணனை எதிர்பார்க்கவில்லை.


அந்த இடத்தில் ஒன்றும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் வீட்டிற்கு வந்தவுடன் என்னிடம் மருகி,உருகி விட்டார் என் மனைவி. "அது எப்படிங்க? முன்பின் பார்த்து, பழகியிராத ஒரு மனிதரின் வருகைக்காக, அதுவும் விமான தாமதத்தைக் கூட பொருட்படுத்தாமல் ஒரு மனிதர் வெகு நேரம் காத்திருந்து நம்மை வரவேற்று வீடுவரை வந்து விட்டுச் செல்கின்றார்?"

அவர் அப்படிக் கேட்ட ஒவ்வொரு முறையும் புன்னகையை மட்டுமே பதிலாகத் தந்த நான் இறுதியாச் சொன்னேன் "எங்களுக்கெல்லாம் இது வெறும் வலை உறவு அல்ல! வாழ்க்கை உறவு!"

தொடரும் .....

பலமுறை முயன்றும் நேரமின்மையால்(காசுப் பிரச்சனைங்கிறதத்தான் இப்படி கவுரவமாச் சொல்றோம்) தள்ளித்தள்ளிப் போன சிங்கப்பூர் பயணம் எனது மைத்துனரின் திருமணத்தை முன்னிட்டு தவிர்க்க முடியாமல் முடிவாயிற்று. அதான் கல்யாணம் நம்ப ஊருல சிறப்பா முடிஞ்சுருச்சே, அப்புறம் என்ன அங்க வேற வரவேற்பு? இதெல்லாம் வெட்டிச் செலவு( வேற யாருக்கு?? அங்க போற எனக்குத்தான்) என்ற என் ஒற்றைக் குரல் மொத்தக் குரல் ஓட்டெடுப்பில் தோற்றுப் போனது. தங்கமணிகளின் தகராறு எந்த அளவில் முடியும் என்பதை அண்ணன் தாமிரா மூலம் அறிந்த காரணத்தால் பொறுப்பாக விசா அப்ளை செய்தேன்.

சிங்கப்பூர் என்பதற்கு பதிலாக சுத்தப்பூர் என்று பெயர் வைத்து இருக்கலாம். சிங்கையின் சுத்ததிற்கு கட்டியம் கூறுவதுபோல இருக்கின்றது சங்கி ஏர்போர்ட். பரந்து விரிந்த அந்த விமான நிலையத்தை அவர்கள் பராமரிக்கும் அழகே தனி. சிங்கையில் பெரும்பான்மைக் குடியினர் சீனர்கள்.தமிழர்களும், மலாய்களும் கணிசமான அளவில் குடிமக்களாக உள்ளனர்.இந்த மூன்று இனத்தவர்களுமே விமான நிலையத்தில் அனைத்து பணிகளிலும் பணிபுரிகின்றனர்.

தனது கருத்தை ப்ளாக்கரில் பகிர்ந்த நண்பர் எம்.எம்.அப்துல்லா அவர்களுக்கு நன்றி...

அன்புடன்

உங்கள்

மாறன்...